Βενέδικτος (άγιος, ο εκ Νουρσίας)

(Benedetto da Norcia, Νουρσία 480; – Μοντεκασίνο 547;). Άγιος της Δυτικής Εκκλησίας, από τους επιφανέστερους κήρυκες του μοναχικού βίου. Οι πληροφορίες για τη ζωή του είναι πολύ αόριστες και προέρχονται από τους Διαλόγους του πάπα Μ. Γρηγορίου. Μετά τις σπουδές του στη Ρώμη, ο Β. αποσύρθηκε στο Άφιλε και μετά στο Σουμπιάκο όπου και αφιέρωσε τρία χρόνια στην προσευχή και στην άσκηση. Το 529 εγκατέλειψε το Σουμπιάκο, κατέφυγε στο Κασίνο και έχτισε την κατοικία του επάνω στο βουνό όπου σύχναζαν ακόμα ειδωλολάτρες, στους οποίους δίδασκε το Ευαγγέλιο. Το μοναστήρι που ίδρυσε ανυψώθηκε ως υπόδειγμα κοινοβιακής ζωής. Ως βάση του μοναχικού κανόνα έθεσε την απόλυτη ανεξαρτησία και αυτάρκεια της μοναχικής κοινότητας. Ζητούσε από τους μοναχούς να αποσπαστούν πνευματικά από τον κόσμο και να πλησιάσουν την τελείωση ακόμα και με την άρνηση των υλικών αγαθών. Η εργασία, για τον B., είναι απαίτηση της ανθρώπινης ύπαρξης και άσκηση πνευματικής ανάτασης. Η πεμπτουσία της ασκητικής των Βενεδικτίνων είναι: «Να προσεύχεσαι και να εργάζεσαι» («Ora et Labora»). Το Μοντεκασίνο, ένα από τα μοναστήρια που ίδρυσε ο άγιος Βενέδικτος τον 6o αι. (φωτ. Sef). Η εικονογραφία του αγίου Βενέδικτου είναι ποικίλη και πλουσιότατη. Στη φωτογραφία «Το θαύμα του πελέκεως» (1507-1508), έργο του Λούκα Σινιορέλι (Αβαείο του Μόντε Ολιβέτο, Ιταλία).